Andalucia
Mirte, Rik en ikzelf ontsnappen aan het slechte weer en het verplichte feestgedruis.
Een gewoonte die we sinds 3 jaar hebben en heel erg meevalt.
De planning is rond en we vertrekken vanop onze eigen luchthaven, waar al wandelend aankomen om in te checken en een spelletje te doen.
Voor we het weten zijn we vertrokken.
De aankomst in Malaga zoals voorzien, de geplande wandeling naar het hotel, wat slechts 1.5 km van de airport is bevalt al veel minder.Er is absoluut geen plaats voor voetgangers, koppig als ik ben wil ik persĂ© het wandelplan doorzetten en dus proberen we de pechstrook van de snelweg. Waar we een leuk uitzicht hebben op ons hotel, maar we kunnen met geen mogelijkheid naar beneden. Een sympathiek Spaans koppel (hij heeft net zijn vriendin opgehaald die terugkwam uit London) stopt en geeft ons een lift. Van betalen willen ze niets weten. Ze waren net te laat om te voorkomen dat ik mijn voet verstuik in een, in het donker, onzichtbaar pothole….
Ziehier waar we stonden te koekeloeren, foto vanaf de ontbijttafel in het hotel
De volgende dag gaan we met de bus naar Malaga stad.
Na nog een nacht in het hotel, gaan we, deze keer met de airportbus (3 keer zo duur voor 1.5 km dan de vele km’s naar Malaga town) naar het autoverhuurbedrijf. (originele planning : weer 1.5 km wandelen…)
FEEST VOOR MIRTE !! WE KRIJGEN ECHT EEN FIAT 500 deze keer ! Haar favo 🙂
We gaan meteen op weg naar onze eerste B&B : Casas del Sol.
Geweldig leuke gastvrouw, ze heeft ook een zwak voor Afrika, 4 jaar in Namibië gewoond. Heel veel katten, bijna allemaal met dezelfde Siamese opa.
Lekker vers brood inbegrepen in de prijs, werd ‘s morgens in een mandje op ons terras gezet.
Weer verder door het prachtige landschap en met tussenstops, naar Prado Del Rey, onze volgende bestemming.
Mirte navigeert super met haar windows phone en Rik moet altijd achterin, vrouwen zijn de baas !
Na 2 nachten in onze coole studio van José Luis en Paula (via Airbnb) gaan we weer verder naar de Atlantische kust : Atlanterra (Tarifa)
Ook daar hebben we al geboekt via airbnb. Bij Juana.
We bezoeken vandaag, na een heerlijk nacht helemaal alleen in een groot appartementencomplex (doodse stilte alleen de oceaan hoor je) het meest zuidelijke punt van Europa (geografisch) Tarifa.
Na de tweede rustige nacht en lekker thuis gekokkerelde maaltijden gaan we op weg naar onze laatste logies. Ook weer via Airbnb : Cartama.
Finca Los Tres Arboles . De eigenaar, Diederik, heeft bij de de boekings aanvraagd bevestigd dat het een goeie 20 minuten rijden is van bij hem naar het vliegveld, dus ideaal als laatste locatie.
We geven de sleutels af aan Juana (die lekker op z’n Spaans een half uur te laat is, en we vonden om 10:00 u. vertrekken al laat !)
Nu proberen we de peage te vermijden en slaan af, komen meteen een coole pitstop tegen op een kiezelstrandje aan de middelandse zee.
We rijden na deze leuke pitstop weer verder en de snelweg wordt echt een gekkenhuis. Er razen superdeluxe karren voorbij met 120 km/u (en meer) waar we eraf moeten om naar Ojen te gaan staat een enorme file. Waar ik dus niet in wil en gewoon doorrijd. Wat een stress bij de navigators. Ik zeg : we gaan er gewoon de volgende af en zien wel. Kan niet, er zijn daar geen wegen ?? Hmm, dat lijkt me raar. Maar goed. We gaan er dus wel af en ze vinden geen van beiden ”een weg”. ‘k Zeg tegen Mirte : vul dan maar in dat we voetgangers zijn. En ja hoor, dan vindt hij wel een weg. Dus zeg ik dat we dat gaan doen. Rik protesteert en zegt dat het hoogst waarschijnlijk zal doodlopen, Mirte wil de gok wel wagen, dus, je raad het al : we proberen. We slinger slangeren over betonnen weggetjes waar je geen tegenligger wil tegenkomen en… TARAAA onze sterke Fiat 500, de hele weg in z’n 1 wegens de steile weggetjes haalt het moeiteloos tot in Ojen (halfweg is Rik wel uitgestapt om even te wandelen want hij was aan het trillen op zijn benen)
Mirte navigeert ons verder moeiteloos naar Finca Los Tres Arboles waar we Diederik bellen : hij komt over een half uurtje. Dus we gaan lekker in de zon zitten kennis maken met de kat (die Moustache heet blijkt later)
We treffen Diederik en Elena en na een aangename kennismaking krijgen we een supermooi afgewerkte logeerplek.
Heerlijke tuin, lekkere fruitbomen, leuke katten, leuke mensen : wat wil een mens nog meer ?
De verkenning van Cartama is al even leuk als de eerdere verkenningstochten.
KOSTENPLAATJE :
bmvdd.wordpress.com 