Jubileum

Met dank aan Tine die ons op het station in Oostende heeft afgezet om de trein van 15:42 te nemen naar Brussel airport. Marge ingecalculeert was niet nodig want de NMBS reed zoals het hoorde, maar dat weet je nooit zeker.
Ruim op tijd waren we dus op de luchthaven, we vertrekken op 2de huwelijksreis.
Na een lekker koffietje, wat wachten en check-in kreeg Rik een sms van Ethiopian dat de flight niet om 22:30 zou vertrekken maar OO:25  pas !
De volgende sms werd het 01:50 en niet lang daarna 02:10. uiteindelijk zijn we aangekomen in Addis Abeba toen daar de vlucht naar Windhoek al lang vertrokken was.

Door Ethiopian zitten we nu in het Afarensis hotel, met dinner , lunch en breakfast en omdat ik niet via JNB wilde vliegen naar WIndhoek vertrekken we pas morgen, de 22ste richting Windhoek.

Ethiopiërs zijn heel vriendelijk en we hebben zelfs krokodillen in de tuin.
Ik vroeg aan de jonge security man, die meeliep de hoteltuin in, want dat is immers levensgevaarlijk !!! of ze een naam hadden, wijzend op de grootste schildpad. Heel overtuigd zei hij dat het een crocodile was.
We hebben gewandeld in de omgeving van het hotel en vallen van de ene in de andere verbazing. Bijv : mensen die opeen matatu willen stappen staan allemaal netjes in lange rijen om in te stappen.
Elke winkel die je ingaat wordt je gefouilleerd en de spullen in de winkel liggen wat anders gesorteerd dan bij ons.
Na een redelijk goede nacht zijn we vanochtend naar het National Museum in Addis gebracht door de hotelauto.
De toegang bedraagt 0,31 €.
Lucy ligt er. Best wel indrukwekkend, zo’n klein mensje. 1.20m, denk ik dat ik klein ben met 1.64….
Het verkeer is enorm chaotisch, nog erger dan mombasa en ik denk dat we co2 hebben ”geslikt” voor een heel jaar in België.

Hele ruime B&B in Mose Tjitendero street, een paar meter van waar Martijn zijn eerste Namibië avontuur verbleef.
Met de enorme Toyota Hilux boodschappen gaan doen in het nog enormere shopping center. Man man, wat een beton en zoveel winkels.
Vanaf de weg zie je de Pick ’n pay, maar…..hoe kom je er ? We hebben boodschappen gedaan in de Super Spar omdat we die , eerder toevallig, bereikten. Zeker onder 6 slagbomen doorgeweest…. kaartjes uit palen gehaald en uiteindelijk niks moeten betalen voor de parking op het dak….
We gaan nu vertrekken richting Tsaobis.
(ik kon geen biltong kiezen, en op eens viel ook mijn kwartje dat we via Okahandja gaan om daar biltong te kopen)

In Okahandja was geen markt dus geen biltong. Helemaal verlaten was Okahandja. We zijn opgestaan om 05:30 (no panic we waren om 20:00 gaan slapen) en vertrokken zodra de zon er was.
We moesten eerst gaan tanken, omdat je nooit zeker weet of de tweede tank wel helemaal vol is. Dat kan de dieselmeter niet aangeven.
Bij het tankstation zagen we een coole camper en 2 oude mercedessen vol met stickers en kampeerspullen (onafhankelijk van elkaar) Een heel team jonge gasten zijn met 40 oude mercedessen door het land getrokken om geld in te zamelen voor kankerpatienten. Ze hebben 400.000 NAD opgehaald. De hippies in het VW kampeerbusje heb ik niet gesproken.
Ook even in de MTC binnen gelopen ernaast omdat ik wel kan sms’sen maar niet bellen.
Zegtie : je moet de gegevens invullen op het scherm. What is your phonenumber. (weet ik veel, ik heb het nog maar een dag) dus vul ik 0810000000 in. en nog een deel van die onzin en ik ben meteen aan de beurt. (er was ook niemand anders) De mevr heeft het meteen gefixt.
De weg naar Okahandja wordt een 6vaks weg met veel flyovers. Grootse plannen hebben de chinezen hier.
Van het teer af richting Tsaobis, benieuwd als ik was naar de gravel-roads waar je maar 60 km/u mag rijden…amai, ze zijn beter dan de tarmac roads in Kenya… piece of cake.

Na heel veel stoppen om van al het prachtigs dat Namibië te bieden heeft zwijgend te bewonderen, soms tot tranens toe geëmotioneerd (en veel foto’s) zijn we via een 9 km lang smal weggetje in Tsaobis Leopard Park, bij de huisjes gearriveerd. WAT EEN ZAAAALIGHEID.
Doodse stilte, lekker windje en supermooie natuur.

Er is ook een Leopard airstrip, maar er zijn geen leopards meer
.Wel erg veel moois en heel heel veel zwarte baboons !
Na een fantatische nacht in een huisje met 2 slaapkamers met 2p bed (anti snurk) en een ‘’selfcatering’ kitchen (dat wil blijkbaar zeggen : lege lades, geen pannen, geen watercooker, geen kookmogelijkheden) in doodse stilte met enkel maanlicht en sterren zijn we hier na 1 nacht al vertrokken omdat we dan weer op het echte schema zitten.
Op de C32 richting Karibib stikt het van de HUNTERfarms om de paar km moest Rik uitstappen om hekken open te doen.

 

Op een gegeven moment liepen er 3 zebra’s helemaal in paniek, km’s lang in galop voor ons uit. Ben gestopt om ze met rust te laten, zodat ze van de weg af zouden gaan, en rara, 1 km verder kwam ik ze weer tegen, nog steeds in draf op de weg. Ocharme. Opeens gingen ze door een opening in het hek links toch weer ‘’de natuur’’ in.
In Karibib eindelijk warme koffie ! Baie lekka en een hele grote toeristen-office. In de OK hebben we een Philips waterkoker gekocht, voor de volgende ‘’selfcatering’ zodat we iig koffie/thee hebben.
In Hentiesbaai hebben we van een onbeschrijflijk lekkere lunch genoten en dan via shipwreck Zeila en Mile30 zijn we in Swakopmund. Meteen een ‘’Living Dunes Experience’ geboekt voor morre oggent en nu zitten we echt prachtig in ‘Namib River Camp’. Superdelux huisje MET pannen, waterkoker, oven, koelkast sjieke badkamer en warm water.

 

Daarvan ga ik nu gebruik maken om te douchen !

S & S

Swakopmund was voor mij onherkenbaar nu ik er zonder mijn persoonlijke gids was. Veel tijd om rond te kijken toen ik binnenreed was er ook niet want je hebt uiteraard al je ogen nodig in het drukke verkeer. Dat het veeeel groter is dan 10 jaar geleden is een feit. Best dat ik een goede navigator heb (we hebben nog geen ruzie gehad !!!) dus we waren al vlug geparkeerd bij de KFC midden in het centrum. We moesten immers op zoek naar de office van ‘’wild living tours’’.Gelukkig waren we er niet voor sluitingstijd.
Terwijl Rik de betlaing afhandelde en ik wat bij de brochures keek, zag ik er van Scenic air. ‘k Zeg ‘’goh, hier heeft mijn zoon nog gewerkt vroeger.’’ ‘’Och, zegt ze ,hoe heet je zoon, mijn moeder werkte er ook ?’’ ‘’Martin ‘’ oooo, zegt ze ,I know Martin !! He’s your son ?’’ ‘’yes, he is, he has 2 boys now, so who’s your mum’’ ‘’Oh, how nice ‘give him my best, I’m Sylvia’s daughter’’…

Met een ticket op zak voor de ‘’Living Dunes Tour’ verlaten we de office en omdat het toch al snel donker wordt, rijden we via de omleiding naae Namib River Camp’’. De chinezen zijn hier ook aan het werk met dubbele wegen en flyovers etc etc. Niet moeilijkte vinden ensuperzalig camp.Camp klint alsof het is ies voor een kampeerder maar dat is dus niet zo. We krijgen een schitterrend blinkend schoon huisje et alles erop en eraan. Heerlijke bedden.. Wow.

Leuk mens ook de eigenares. Wasje doen en ophangen, wat lekker maken en chillen in e luxezetels (die achteruit kunnen en met zo’n voetensteun) We slapen lekker en rijden ‘s morgens naar de afgessproekn plaats bij W&B naar de parking waar we opgepikt zouden worden. Staat er zo’n pipo die betaald wil worden. Hij ziet er best wel officiëlig uit dus ik bedank hem vriendelijk en we rijden naar de parking voor de pick en pay. Wandelen terug naar de eerste en vinden algauw de auto. Die pikt nog 2 mensen op en we zijn weg. Wow. Wat een belevenis was deze tour zeg. Echt een safari in de dessert. Met de 4wheel door het losse zand duin op duin af en heel veel bijleren , tijdens vele stops, over het leven in de woestijn en over de woestijn zelf.Uitstekende gids, heel enthousiast met veel weetjes. We pikken hier en daar plastic en blikjes op van de brain less quad drivers, maar gelukkig valt het erg mee met de vervuiling hier (en in’t algemeen is dat zo in Namibië zie je weinig afval) Het koppel dat met ons mee is is ook heel tof. Dagmar en Volker zijn fijne mensen, zij heeft dezelfde camera als ik, nog maar pas, dus af en toe kan ik haar helpen Als ze op een gegeven moment uitstapt om een blijk te pakken, laat ze haar camera vallen boets in het zand, shit, das shit…Maar zo te zien valt het nog mee met de schade.We wisselen adressen uit met Nick, Dagmar en Volker en gaan uitgeput van het muziek maken met de duinen weer naar huis.

Deze ervaring laten inzinken kost heel wat energie, we zijn echt overwhelmed. Voor we het weten is het al 16 uur !
Stond er niet nog iets op het ‘programma’ ? Ja eigenlijk wel : ‘het moonlandscape’. Dju toch, dat halen we niet meer voor het donker. We bedenken dat landscapes niet zomaar opeens stoppen en dat we er maar 25 km van zijn (hemelsbreed) dus besluiten onze straat uit te rijden (7km langs de river) en gaan naar ons eigen moonlandscape.

Aan Martijn om te oordelen of het erop lijkt of niet ?
We zien een hele grote kudu en zijn vrouwtje, veel goud, prachtig landschap. We stoppen een aantal keer om te proberen in de rivierbedding te komen (wat ook lukt)

Na deze fantastische dag slapen we heerlijk.

De weg naar Sessriem via Gobabeb is alweer, ik weet het, ik val in herhaling ,wondermooi. Om een een ander woord te gebruiken dan prachting. Stunning kan ook, of alweer: overweldigend. Per momenten schieten de tranen in je ogen van zoveel natuurpracht. WAT EEN LAND.

De grootsheid, de leegdheid,de kleuren, de formaties….De kustweg is eindeloos, we moeten in Walvisbaai een permit halen om over de weg vie Gobabeb te rijden. We vinden het kantoortje ergens in een uithoek van de haven en de permit kost on 90 NAD.

 

De weg is de slechtste tot nu toe, maar het uitzichtpunt is de moeite waard. Sjonge…..
We picknicken in het riverbed en lummelen wat in de schaduw bij Homeb en zijn mooi net voort donker in onze volgende stop :
Desert Quiver Camp’.
Wat een schattig huisje!
Coole layout.

Bij de buren leen ik even een koekepan , want de ‘self caterin’ betekend echt dat je alles zelf moet meenemen.
Geen borden,pannen of bestek, maar wij zijn goede improviseurs (improvisatieërs ?) dus met een volle buik genieten we op’t terras.
Als ik de koekepan terug breng vragen ze wat wij gedaan hebben in Swakopmund dus ik raad ze aan om de Wild Living Tour te doen !

Aan de receptie vraag ik hoe laat we binnen kunnen in Sossusvlei , pas om 07:30 ?! Daar gaat mijn fotoshoot van deadvlei bij zonsopgang…

We staan in de file om de gate in te komen en plots komt Volker naar me toe (die zag mij lopen naar de gate) en vraagt of we niet met hun
mee willen rijden. Zo kan ik Dagmar nog wat tips geven ivm. haar nieuwe FZ camera zegt ze.
Dat is gezellig. DOEN WE !  Zij rijden met zo’n safari-jeep van de lodge.
Een landcruiser met 8 zitplaatsen maar we zijn met 4 en er is een gids bij.

Ik parkeer onze auto en Rik twijfelt of hij ‘daar’ (naast de gate) wel veilig staat onder de boom.

Onderweg stoppen we voor een sunrise foto, voor een les over de verschillende soorten duinen, een les over Oryxen, bij Dune 45, en dan…daar is big Daddy. En Daddy is BIG, really big. Er lopen mensen op en dat zijn stipjes.

En ZOVEEL mensen ! Erzijn zelfs bussen met…….Chinezen.

OK. Here we go, in ganzenpas het duin op. Zweten, ploegen, langs mensen lopen die neergevallen zijn, langs chinezen lopen die het duin af gaan tot kniediep met hun statief, steady pace, een slokje water, stappen in de stappen van Rik en voorgangers,……………

Phewww, de ‘’eerste’’ top, na 45 minuten. ALs we door willen naar de tweede top, moeten we nog een uur enkwartier. We besluiten gevierlijk dat we dat niet zien zitten. Het kan toch niet nog mooier zijn dan hier….

Als we naar beneden zjoeven (Dagmar en ik, de mannen volgen de weg) voelt het alsof we op de maan lopen. Zo cool. Elk ruimtetje in onze schoen vult zich met zand.

DIT IS COOL. 🙂 En deathvlei. Geen woorden. Mijn superlatieven zijn nu echt op.

 

 

 

Van Sossusvlei naar Weltevrede guestfarm

Weltevrede is rustig gelegen. De kamer was tip top in orde met fijne details.
We kregen tips om in de omgeving te doen (rond de berg rijden en er was een vogelkijkhut)
Tafel mooi versierd, bijzonder lekker eten, zwembad.
Men wist wie we waren en we werden hartelijk ontvangen met een glaasje heerlijk sap om het stof weg te spoelen.

 

Weltevrede guestfarm naar Namibgrens guestfarm

Vandaag was de steilste tocht van allemaal.Niet ver in km’s maar heel hoog op de spreetshoogtepass. De Hilux viel gewoon stil en ik moest verder met 4w drive.. Kruipen de berg op, op een weg aangelegd met stenen. De 4 pitbull’s  die los rondliepen waren niet mijn favorieten, ik heb er een kras op mijn been aan over gehouden. Het eten was zeer lekker en de eetkamer gezellig. Het uitzicht is prachtig.
De farm is maar liefst 5 op 5 km groot en mag vroeger aan een plas water. Daar is nu al jaren niets meer van te zien : ook hier is het kurkdroog.

Hakos, MonastryLodge & Joe’s

We moesten niet zo gek ver rijden om naar Hakos Guesfarm te gaan.

Alweer een super locatie en met zicht op de Gamsberg !
Bijzonder vriendelijk onthaal en heel gezellige sfeer onder amateur astronomen, waarvan sommigen
al aan hun 4de bezoek toe zijn en 14 dagen blijven. Ze draaien net als Quasarianen hun dagritme om : overdag slapen en snacht’s observeren.
’s Middags een wandeling gedaan in de omgeving. (planetenpad)
Bijzonder lekker gegeten : kudusteak, wortels etc en voor toe ? Tiramisu !
Een uur astronomielessen gekregen over onze melkweg en er zijn hier ook 2 nabije melkwegen zichtbaar (als een soort
stoffige vlek) en nevels, sterrenclusters,sterrenbeelden, etc etc… Teveel om te onthouden maar heel erg mooi.
Na een zalig ontbijt vertrokken richting Windhoek.

Een km of 50 voor Windhoek zien we een enorm bord over cheetah conservation en beschikbare rooms.
We slaan in en komen aan een hek.

Zullen we erdoor gaan ? Ja waarom niet er staat geen telefoonnummer bij, dus wagen maar…..

Na een km of 2 komen we een gesloten hek tegen ? Ahnee, de ketting is los, dus ketting los en door het hek.
Het wordt nu wel spannend, ‘k zeg ”straks hebben we een kogel door de auto, want dit is miss. ook een jachtfarm.
“Dat dacht ik ook net “, zegt Rik (voor dezoveelste keer 2z1g deze reis)…
ZIen we opeens een bakkie rijden met wat negers achterop en we achtervolgen hem, om tot stilstand te komen bij een gebouw en er stppen net 2 mannen met geweren uit 😐
We vragen waar de ‘rooms’ zijn (we zoeken immers nog logies voor vandaag) en hij zegt ‘ a bit further down the road, 3,7 km.
Ek kom gou.
Ok.
Wij rijden door en komen bij een ? Tja ? Een kasteelkerk ?
Blijkt een monastry te zijn.We stappen uit en horen kerkmuziek.
Hmm, toch maar niet, dit kan de lodge niet zijn waar hij het over had.
Dus we rijden terug naar de splitsing (300m ofzo en nemen de andere been van de Y )
Waar komen we uit ? Juist ja, weer bij de nonnen.
We stappen naar binnen en er is iemand, die zegt dat B&B 1000 Nad kost voor met 2 en 180 voor dinner.
Zouden we ? Helemaal alleen in een klooster ?
Gelukkig (…) blijkt dat de betaalmachine niet werkt en wij geen cash genoeg hebben. Maar de Mr. is wel cool.
Tis een Mozambiqaan met ”yellow machines” in Angola en hij gaat één en ander opknappen.
We wisselen emails uit zodat we eens naar Mozambique kunnen, wat veel mooier en veel goedkoper is volgens hem.
Rik navigeert ons vlotjes naar ons hotel in Windhoek, waar we morgen zouden vervlijven voor 2 nachten en
de vraag of we vannacht ook kunnen blijven wordt positief beantwoord.
Cool, we zitten op 1 km van de grootste toeristische bezienswaardigheid in Windhoek, die zul je morgen zien.
We hebben net gegeten in de beroemdste eethuis van WIndhoek (hier om de hoek) Joe’s beerhouse.
ZAALIG
Ik een Salad van de CHEF en Rik een Zebrasteak van 300 gram met frietjes. (eens een Vlaming….)

Surprised in Windhoek

Grote plannen om alles te voet te beoeken wat op onze lijst stond. De toeristische spots.
Het is maar 5 km wandelen en dat is goed te doen (bijv naar het station thuis)

Ja amai, tis hier wel wat heuvelachtiger. We hebben 3 circle viewpoint ‘gevonden’ niet zo gek ver van het hotel en waren toen al behoorlijk uitgeput. Even gerust met zicht op Windhoek en via ”Love street’ ,  National Art gallery en zoopark kwamen we op Independance Av. Er is daar een markt met handicrafts. Ja, ik heb al veel handicrafts maar ik vond iets wat ik erg leuk vond. Ben met de mevr. aan het onderhandelen, en ze wijst op mijn armbandje. Kijk ik hebn er ook 1 zegt ze ‘ . Cool ‘are you Kenyan?”  ‘Yes mama” Wow that’s nice, I am also Kenyan , zeg ik, ik ben mama Kanini. OOO mama Kaninini…etc etc. Ik zeg haar dat mijn bandje eigenlijk te strak zit en zij zegt, mijne is eigenlijk te los ! Dus we wisselen (met veel moeite ! op een gegeven moment hangen zowel haar zoon Kris als Rik aan mijn armband en zij duwt mijn hand samen) en TADA ik heb nog een armbanje met een verhaal. Hoe cool is dat ?? (aan mijn andere arm een armband die ik geruild heb met de mama van Evelyne).

Met een blij gevoel wandelen we verder naar de tourist office waar ik nog wat brochures sprokkel.
Nog een trot naar de Christus Kirche, alwaar er een overmacht van politie-mannen, auto’s, hekken, borden, fanfare etc is want er is een afscheidsfeest voor een minister in de Statehouse, waardoor ik dus niet in de tuin kan wandelen.
Niet veel later nemen we een taxi richting Uhalnd Hotel waar we uitgeput op bed ploffen.

De volgende ochtend gaan we na een lekker ontbijt op wandel naar het Station. Dat is maar 1,2 km en wonderlijk genoege bijna helemaal plat. We komen een kapper tegen ! Jeey. Helaas is de kapper zelf nog niet aanwezig. A friend heeft de salon geopent en ik ook aan’t wachten.
Cool stationnetje , spotless onderhouden en ik vraag meteen info voor de volgende Namibië reis. Het is 134 NAD van Windhoek naar Swakop.
Op de terugweg is de kapper er en als hij bijna klaar is om de lelijke baard van Rik te scheren, belt Maxi dat ze ons over 1à minuten op komen halen. De taxi wijzen we deze keer de weg,en we doen net de poort open van’t Hotel als Maxi aan komt rijden. Haar zoon Sebasriaan is nogal veranderd amai ! Hartelijk weerzien met een dikke knuffel en we vertrekken meteen naar hun thuis . We helpen uiteraard de boodschappen uitladen en gaan dan op zoek naar Wolfgang. Ze wonen nu heel leuk !! Een huis voor hun met een huis voor Sebastiaan ertegenaan, groene tuin, werkplaats voor Wolfgang (we vinden hem daar, met z’n muziekje aan) ) en de techneuten zijn meteen vertrokken over programmertalen, electronica etc. Dus Maxi en ik verdwijnen naar de keuken om ”ontbijt/brunch te maken.
We blijven maar babbelen en babbelen en abbelen en om 15u zeggen we dat we nog biltong moeten kopen voor thuis rn dzn egt Maxi dat de beste biltingshop (waar Martijn ook al naar  verwees) dicht is op zaredagmiddag en zondag. Lap. We bezoeken de meteorieten en moeten dan naar huis want ”er is een verassing” We moeten om 17:00 klaar staan want ‘ieamnd’ komt on halen.

Spannened.

Stiekum denk ik dat het Esther is en we gaan iets drinken, of ze gaat ons iets tonen.

Maar nee, tis een onbekende taxichauffeur met een sticker ”airport-transfer”. Ik zeg hem grappend dat hij te vroeg is, dat we morre pas vertrekken. Nee Nee zegt hij, I have orders.

Tja, we vertrouwen erop he..

Hij brengt ons naar een prachtige lodge bovenop een berg net buiten Windhoek ?!
We worden ontvangen als royalties en naar een gereserveerde tafel gebracht. We drinken een apperitiefje en als we klaar zijn met foto’s van de sun die down gaat (dit is dus een sundowner ..) brengen ze ons naar een andere tafel en er staat een briefje op waar we allebei van moeten snotteren.
Stoute, lieve, superkinders.

Prachtige afsluiter van een zalige reis.
Opeens komt er iemand naar me ”You are Martin’s mum, right ???”

Nou ja zeg… onze Martijn is wereldberoemd in Namibia !!!
Ik herken haar uiterlijk niet maar haar stem onmiddellijk : Sylvia, de reserve mama van Marre . Op de vraag of ze soms mee in het complot zit antwoord ze negatief.

De terugreis naar België begint straks om 10:30.
Hopelijk duurt het deze keer geen 59 uur……….

Addicted2Africa for sure !